کاوش موضوع رزین

اَنگُم یا رزین (به انگلیسی: Resin) یا صمغ به شیره درختان گفته می‌شود که اغلب در فصل بهار از شاخه‌ها و تنه درختان خارج می‌شود. در زبان‌های نقاط مختلف ایران این نوع صمغ با اصطلاحات مختلفی بیان می‌شود؛ مثلاً در زبان کُردی به آن جَوی/Jewi، منطقه جیرنده (گیلان) به این نوع صمغ «هُنگُف» و در زبان آذری «جیه» و «کیتیرگه» گفته می‌شود. در استان چهارمحال و بختیاری و به خصوص روستای خوی به آن "زیدی"، در استان فارس به آن «زودو/زیدی»، در پارسی دری «ژد»، و در اوستایی آن را چتره می‌گویند که در پارسی امروز «کتیرا» از آن گرفته شده. گمان می‌رود که واژه رزین با واژه ریزین (از ریزش) و رس /ریس شیره ای که از برخی چیزها ریخته می‌شود. در قدیم از این صمغ در این منطقه برای ساختن چسب و غیره استفاده می‌گردید. رزین اصطلاحی است که برای پلیمرهای طبیعی و مصنوعی به کار می‌رود. منابع طبیعی رزین‌ها، گیاهان، جانوران و مواد معدنی می‌باشند. این بسپارها به سادگی شکل‌پذیر بوده لیکن دوام کمی دارند. رزین‌های رایج عبارتند از روزین، آسفالت، قیر، کهربا، سندروس، لیگنپین و لاک شیشه‌ای. رزین‌های طبیعی اصلاح شده شامل سلولز و پروتئین می‌باشند. صمغ‌های دارویی ترکیبات هیدروکلوئیدی گیاهی هستند که بی‌شکل و نیمه شفاف بوده و به وسیله خراش دادن گیاهان عالی به وجود می‌آیند. بعضی از هیدروکلوئیدهای مفید نیز در جنین دانه یا قسمت‌های دیگر گیاه به حالت پکتین وجود دارند که آگار و کاراگینان نمونه‌هایی از این نوع می‌باشند. انواع رزین عبارت است از:... بیشتر در ویکی پدیا